Eindelijk maar eens begonnen aan een website. Al is het alleen maar om zelf een begin te maken met het archiveren van wat ik allemaal doe. Ook een beetje uit gemakzucht, want als iemand me vraagt om te vertellen wat ik doe weet ik niet goed waarmee ik moet beginnen. Mijn bezigheden lijken als los zand aan elkaar te hangen. Maar uiteindelijk komt alles op hetzelfde neer: ik laat sporen achter. Verwonderde sporen, verdrietige sporen, wanhopige sporen, sporen zo blij als een kind, troostende sporen, solidaire sporen. Ik maak tekeningen waar ik zelf de rillingen van krijg, maar soms ook waar ik uitzinnig blij van word, verbaasd over wat ik zelf te zeggen heb, en over hoe waar het is. Al deze dingen zijn er om te delen, want ik wil niet alleen zijn, en mijn hoofd loopt over, en alles is belangrijk.
Alles is belangrijk, want als het niet belangrijk is ben ik dood. En dat wil ik niet. Ik wil er zijn voor mijn mensen en voor mijn dieren, waar ik zo veel van houd. Ik wil de mooie wereld zien, en ook de smerige wereld. Om de mooie wereld te kunnen beschermen, al gaat dat niet. Om te weten waarom ik huil. En gelukkig ook om te weten waarom mijn hart soms uit mijn borst springt van blijdschap.
